پارکینسون

درمان بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون به‌طور کامل قابل درمان نیست، اما داروها معمولاً می‌توانند به‌طور قابل توجهی به کنترل علائم کمک کنند. در برخی موارد، ممکن است جراحی نیز توصیه شود. علاوه بر این، پزشکان ممکن است تغییرات سبک زندگی مانند ورزش منظم و فیزیوتراپی را نیز پیشنهاد کنند. یک گفتاردرمان نیز می‌تواند به بهبود مشکلات گفتاری بیمار کمک کند.

داروها

داروهای مختلفی برای مدیریت علائم بیماری پارکینسون وجود دارند که به افزایش یا جایگزینی دوپامین در مغز کمک می‌کنند:

• لوودوپا-کاربی دوپا:

لوودوپا مؤثرترین داروی پارکینسون است که به‌طور طبیعی به دوپامین تبدیل می‌شود. این دارو معمولاً با کاربی دوپا ترکیب می‌شود تا از تبدیل سریع لوودوپا به دوپامین در خارج از مغز جلوگیری کند، که به کاهش عوارض جانبی مانند حالت تهوع کمک می‌کند. با پیشرفت بیماری، ممکن است اثرات این دارو کاهش یابد و حرکات غیرارادی (دیسکینزی) ایجاد شود. پزشک ممکن است دوز دارو را تنظیم کند تا این عوارض کاهش یابد.

• تزریق پیوسته کاربی دوپا-لوودوپا (Duopa):

این دارو به‌طور مستقیم به روده کوچک از طریق لوله تغذیه‌ای منتقل می‌شود و برای بیمارانی با پارکینسون پیشرفته‌ای که نوسانات زیادی دارند مناسب است. خطرات مرتبط با این روش شامل عفونت یا پارگی لوله است.

• آگونیست‌های دوپامین:

این داروها به‌جای تبدیل به دوپامین، اثرات آن را تقلید می‌کنند و می‌توانند با لوودوپا برای کاهش نوسانات دارویی ترکیب شوند. داروهایی مانند پرامیپکسول، روپینیرول، روتیگوتین و آپومورفین از جمله این دسته هستند. عوارض جانبی می‌تواند شامل توهم، خواب‌آلودگی و رفتارهای اجباری باشد.

• مهارکننده‌های MAO B:

داروهایی مانند سلژیلین، راساگیلین و سافینامید با مهار آنزیم MAO B از تخریب دوپامین جلوگیری می‌کنند. عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا بی‌خوابی باشد و این داروها ممکن است با برخی داروهای ضدافسردگی تداخل داشته باشند.

• مهارکننده‌های COMT:

داروهایی مانند انتاکاپون و تولکاپون اثر درمانی لوودوپا را طولانی‌تر می‌کنند، اما ممکن است عوارض جانبی مانند دیسکینزی و اسهال ایجاد کنند.

• آنتی‌کولینرژیک‌ها:

این داروها مانند بنزتروپین و تری‌هگزیدیلین برای کنترل لرزش استفاده می‌شوند، اما ممکن است عوارضی مانند اختلال در حافظه و یبوست داشته باشند.

• آمانتادین:

ممکن است برای تسکین علائم خفیف و کنترل دیسکینزی ناشی از لوودوپا استفاده شود. عوارض جانبی شامل لکه‌های بنفش روی پوست و تورم مچ پا است.

•   پالیدوتومی:

  این روش ممکن است برای بیماران مبتلا به پارکینسون تهاجمی یا برای کسانی که به داروها پاسخ نمی دهند، توصیه شود. پالیدوتومی با قرار دادن یک کاوشگر سیم در گلوبوس پالیدوس – یک ناحیه بسیار کوچک از مغز، اندازه گیری در حدود یک چهارم اینچ ، در کنترل حرکت افراد انجام می شود

•    تالاموتومی:

تالاموتومی از جریانهای فرکانس رادیویی برای از بین بردن بخش کوچک اما خاصی در تالاموس استفاده می کند. در تعداد کمی از بیماران که به علت لرزش دست ها قادر به انجام فعالیت های روزانه نیستند، به کار می رود .تالاموتومی به علائم دیگر پارکینسون کمک نمی کند و در بیماران مبتلا به لرزش بیشتر از مبتلایان به  پارکینسون نیز می تواند مفید باشد.

روش‌های جراحی

تحریک عمیق مغزی (DBS):

این روش شامل کاشت الکترودهایی در نواحی خاصی از مغز است که به یک ژنراتور در قفسه سینه متصل می‌شود و ایمپالس‌های الکتریکی به مغز ارسال می‌کند. DBS می‌تواند نوسانات دارویی را تثبیت کند و علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد. این روش با خطراتی مانند عفونت و خونریزی همراه است و ممکن است نیاز به تنظیم یا تعویض دستگاه داشته باشد.

سبک زندگی و درمان‌های خانگی

• تغذیه سالم:

مصرف غذاهای پر فیبر و مایعات کافی می‌تواند به جلوگیری از یبوست کمک کند. رژیم متعادل همچنین ممکن است شامل اسیدهای چرب امگا 3 باشد که ممکن است مفید باشد.

• ورزش:

ورزش می‌تواند قدرت عضلات، انعطاف‌پذیری و تعادل را بهبود بخشد و علائم افسردگی و اضطراب را کاهش دهد. فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، و رقص می‌توانند مفید باشند.

• جلوگیری از افتادن:

در مراحل پیشرفته بیماری، احتیاط در حرکات و استفاده از تکنیک‌های صحیح راه رفتن می‌تواند از افتادن جلوگیری کند.

• فعالیت‌های روزمره:

متخصصان کاردرمانی می‌توانند تکنیک‌هایی را برای آسان‌تر کردن فعالیت‌های روزمره مانند لباس پوشیدن و غذا خوردن ارائه دهند.

• درمان‌های جایگزین:

روش‌هایی مانند ماساژ، تای‌چی، یوگا، تکنیک الکساندر، مدیتیشن و داشتن حیوان خانگی می‌توانند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند.

با همکاری نزدیک با پزشک و رعایت نکات مربوط به سبک زندگی، می‌توان به بهبود وضعیت و مدیریت بیماری پارکینسون کمک کرد.